· عنوان: بررسی تطبیقی نماز مسافر در مذاهب خمسه

· پدیدآورنده: باغیشنی، مریم

· استاد راهنما : وزیری فرد، محمد جواد

· استاد مشاور : عبداللهی، حمیده

· استاد ناظر :

· مقطع: کارشناسي ارشد

· رشته گرایش : فقه و مبانی حقوق اسلامی

· دانشگاه: دانشگاه قم

· دانشکده:

· تاریخ دفاع : 1384

· زبان: فارسي

· تعداد صفحه:

· موضوع:

چکیده:

تحقیق حاضر در راستای مقایسة تطبیقی نماز مسافر در فقه شیعه و اهل سنت، با بررسی کتب فقهای شیعی و سنی انجام شده است. اقوال علمای شیعه و اهل تسنن در خصوص نماز مسافر، و وجوب یا عدم وجوب قصر نماز در سفر متفاوت است. فقهای امامیه و در میان مذاهب اربعه، حنفیه، قصر نماز را عزیمت می دانند و سه مذهب مالکی، شافعی و حنبلی قائل به رخصت بودن آن شده اند؛ که هر گروه برای مستدل بودن نظریة خود به کتاب، اجماع و روایات استناد کرده اند. به اتفاق جمیع مذهب، طی مسافت شرط می باشد که امامیه هشت فرسخ فقط رفتن یا رفتن و برگشتن روی هم هشت فرسخ را شرط کرده اند و آن نزد حنفیه سه شبانه روز یا بیست و چهار فرسخ فقط رفتن و نزد مالکلیه و شافعیه و حنابله شانزده فرسخ فقط رفتن می باشد. به اتفاق همة مذاهب مسافر باید از اول مسافرت، قصد تمام مسافت را بکند. امامیه رسیدن به حد ترخص؛ یعنی رسیدن به مکانی که دیوارهای شهر ناپدید شود یا اذان شهر شنیده نشود هم در ابتدا و هم هنگام برگشتن از سفر را معتبر دانسته اند، لکن مذاهب اربعه پس از جدا شدن از ساختمانهای شهر قصر را جایز می دانند. طبق نظر همة فقها سفر باید مباح باشد جز حنفیه که برای قصد کردن فرقی بین سفر مباح و حرام نگذاشته اند. یکی از شرایطی که فقط نزد امامیه و حنابله معتبر است این است که شغل مسافر سفر کردن نباشد مانند مکاری که در این صورت باید در سفر نمازشان را تمام بخوانند. نزد همة مذاهب سفر مسافر نباید با قواطع قطع شود که آن را سه چیز می دانند: الف قصد اقامت ده روز پی در پی در جایی نزد امامیه و پانزده روز نزد حنفیه ولی مالکیه و شافعیه اقامت چهار روز را معتبر دانسته اند. و حنابله پس از گذشتن بیست نماز سفر را قطع می دانند. ب با گذشتن از وطن در بین راه، مسافر در حکم مقیم گشته و باید نمازش را تمام بخواند. ج فقها مردد ماندن در جایی را نیز به قواطع سفر ملحق کرده اند؛ که امامیه آن را سی روز می دانند و شافعیه پس از تمام شدن چهار روز بدون قصد اقامت، حکم به تمام بودن نماز می کنند ولی حنفیه و حنابله می گویند اگر چه اقامت دو سال طول بکشد باید نمازش را قصر کند.